Akrobacja zespołowa RW-4
Zespół składa się z czterech skoczków wykonujących akrobację oraz kamerzysty, który również jest zawodnikiem. Może składać się z zawodników tej samej jak i obojga płci. Wykonują skok z wysokości 3050 m i ich czas pracy wynosi 35 sekund. Tylko z powodów meteorologicznych podczas zawodów wysokość wyskoku może być obniżona do 2150 metrów (7000 stóp). W tym wypadku czas pracy wynosi 20 sekund. Zadaniem zespołu jest zbudowanie jak największej liczby kolejnych figur z sekwencji w wyznaczonym czasie pracy. Diament – fot. J. Zych Na każdą kolejkę skoków jest wylosowana sekwencja złożona z figur i bloków zawartych w dołączonej puli figur. Każdorazowo zespół odpowiada za jasne zaprezentowanie budowanych figur, przejść i separacji, przez czytelne nagranie video. W tym celu zespół w swoim składzie musi posiadać kamerzystę. Z drużyną może wyskoczyć tylko jeden kamerzysta. Kamerzysta jednak może posiadać więcej niż jedną kamerę. Obecnie wymagane jest nagranie w systemie cyfrowego zapisu w formacie PAL (digital PAL). Zespół otrzymuje punkt za każdą zaliczoną figurę z sekwencji.
Podstawowe pojęcia występujące w akrobacji zespołowej:
- formacja – składa się ze skoczków połączonych chwytami;
- chwyt – zaciśnięcie dłoni wokół ręki, nogi lub stałych uchwytów na rękach lub nogach z zakresie do barków, bioder;
- pula figur – wszystkie pojedyncze figury i bloki figur według wykazu;
- podgrupa – pojedynczy skoczek lub kilku skoczków połączonych chwytami, według wymaganego przejścia w bloku;
- separacja – moment, w którym wszyscy członkowie zespołu lecą indywidualnie, bez kontaktu między sobą;
- inter – nakazane przejście pomiędzy figurami w bloku;
- sekwencja – seria pojedynczych figur oraz bloków przeznaczonych do wykonania w trakcie jednego skoku.
Celność lądowania
Najważniejszą i najstarszą konkurencją w spadochroniarstwie były skoki indywidualne na celność lądowania. Pierwsze międzynarodowe zawody spadochronowe w skokach na celność lądowania zorganizowano w 1919 roku w Stanach Zjednoczonych. W Europie pierwsze zawody spadochronowe na celność lądowania rozegrano w Rzymie w 1922 roku. Zwycięzca zawodów Maddaluno lądował w odległości 79 m od celu. Lądowanie w wykonaniu Moniki Filipowskiej – fot. P. Igielski W tej konkurencji ocenie podlegało lądowanie w odległości do 300 m. W miarę wzrostu poziomu sportu spadochronowego odległość tę stopniowo zmniejszano do 100 m, a później do 25 i 10 m. W chwili obecnej odległość ta wynosi 16 cm, a średnica centrum koła to tylko 3 cm. Zawodnicy wyskakują z wysokości 1100 m, wysokość może być obniżona maksymalnie do 700 m. Każdy zawodnik lub zespół sam sobie wybiera punkt wyskoku. W kolejkach pucharowych lepszy zawodnik w parze może sobie wybrać punkt wyskoku. Przy lądowaniu skoczków maksymalna dopuszczalna prędkość wiatru przy ziemi wynosi pomiędzy 6 m/s a 8 m/s. Wynik jest mierzony elektronicznie przez przyrząd do automatycznego pomiaru. W celu uniknięcia uszkodzeń zawodnicy muszą używać odpowiedniego obuwia. Również w celu uzyskania dokładnego wyniku obuwie to musi być specjalnie zaostrzone od strony pięty. Lepszy wynik to mniejsza odległość w centymetrach od środka przyrządu elektronicznego do pomiaru.
Akrobacja indywidualna
Do mistrzostwa doszli spadochroniarze w umiejętności sterowania własnym ciałem w czasie spadania z zamkniętym spadochronem, w skokach z opóźnionym otwarciem. W 1985 roku, we wprowadzonej początkowo do zawodów konkurencji skoków z opóźnionym otwarciem, ocenie podlegała dokładność opóźnienia i utrzymanie stabilnej pozycji spadania. Monika Filipowska – fot. A. Naumienia Z czasem konkurencja ta przekształciła się w konkurencję akrobatyczną, gdzie zawodnik po wyskoczeniu z samolotu lecącego na wysokości 2000 m i po osiągnięciu jak największej prędkości spadania, a taką osiąga się po upływie około 12 sekund, musi wykonać na określonym kierunku wiązankę figur, składającą się z czterech spiral i dwóch salt, np.: spiralę w lewo, spiralę w prawo, salto w tył, spiralę w prawo, spiralę w lewo, salto w tył i otwierać spadochron przed upływem 30 sekund, od momentu oddzieleniu się od samolotu. Sędziowie znajdujący się na ziemi i obserwujący skoczka przez telemetry, oceniają czas i poprawność wykonania wiązanek.
Obecnie pierwsze cztery skoki w akrobacji indywidualnej składają się z wiązanek pojedynczych manewrów wykonywanych w wolnym spadaniu, wylosowanych z obowiązujących zestawów:
Lewa Spirala
Prawa Spirala
Salto w tył
Lewa Spirala
Prawa Spirala
Salto w tył
Prawa Spirala
Lewa Spirala
Salto w tył
Prawa Spirala
Lewa Spirala
Salto w tył
Lewa Spirala
Prawa Spirala
Salto w tył
Prawa Spirala
Lewa Spirala
Salto w tył
Prawa Spirala
Lewa Spirala
Salto w tył
Lewa Spirala
Prawa Spirala
Salto w tył
Skok musi być wykonany z wysokości 2 200 m. Najście samolotu musi być wykonane dokładnie z wiatrem lub pod wiatr. Każdy zawodnik musi dokładnie widzieć cel, w którym są ustawione kamery. Oznakowanie musi mieć wymiary około 200 stóp kwadratowych. Zawodnik wyskakuje z samolotu na komendę z ziemi przekazaną do samolotu technicznymi środkami łączności. Oceną skoku na akrobację stanowi czas wykonania wiązanki w sekundach, z dokładnością do 1/100 sek. plus czasy kar, za niedokładnie wykonane figury. Czas mierzy się do 16,0 sek., a rozpoczyna się go mierzyć w momencie gdy zawodnik rozpoczyna pierwszą figurę.
Skoki na celność lądowania i akrobacja stanowią konkurencje klasyczne, w których od 1951 roku rozgrywane są, co dwa lata Spadochronowe Mistrzostwa Świata. Pełną akrobację, tzw. spirale z saltami, wprowadzono na VI Spadochronowych Mistrzostwach Świata, rozgrywanych w USA w 1962 roku. Na poprzednich mistrzostwach akrobacja polegała na wykonywaniu samych spiral. Wyniki w celności indywidualnej i w akrobacji dają wynik dwuboju spadochronowego.
Para-Ski
Zgodnie „Kodeksem Sportowym FAI” jedną z dyscyplin w sporcie spadochronowym jest Para-Ski. W Polsce po raz pierwszy zawody tego typu zorganizował w 1969 roku Aeroklub Jeleniogórski. Od 1995 roku Związek Polskich Spadochroniarzy organizuje regularnie na przełomie lutego i marca w Bielsko- Białej „Puchar Polski Para-Ski”. Lądowanie w wykonaniu Piotra Królaka – fot. S. Krzyżanowski Zawody Para-Ski składają się z dwóch konkurencji: biegu slalomu giganta oraz grupowej i indywidualnej celności lądowania. Jeżeli z powodu braku śniegu lub innych przeszkód meteorologicznych nie da się przeprowadzić biegu slalomu giganta, jest możliwość przeprowadzenia dwóch biegów na krótszej trasie (po około 30 sekund każdy). Długość trasy do slalomu wynosi około 1000 m, różnica wysokości startu i mety to około 250 m, liczba bramek to od 12 do 15 % różnicy wysokości. Drugą konkurencją jest grupowa i indywidualna celność lądowania. Zasady i warunki rozgrywania celności lądowania zostały opisane wcześniej przy omawianiu oddzielnie tej dyscypliny sportu spadochronowego.
Nasi Partnerzy
