W 1647 roku zdolny inżynier wenecki, na stałe osiadły w Polsce Tytus Liviusz Boratinii zbudował Latającego Smoka – model powietrznego statku o ruchomych skrzydłach i urządzeniu spadochronowym.

Pod koniec XVIII wieku powstał projekt spadochronu autorstwa Jana Piotra Norblina – francuskiego malarza i rysownika, będącego w Polsce nauczycielem dzieci ks. Adama Czartoryskiego.

Pierwszą w Polsce publikacją specjalistyczną o zagadnieniach z dziedziny spadochroniarstwa był Przyczynek do teorii spadochronów inż. Kazimierza Obrębowicza. Artykuł ten wydrukowany w 1890 roku w Przeglądzie Technicznym dość obszernie przedstawiał pod względem techniczno-naukowym problem skoku spadochronowego.

Jednym z pierwszych polskich skoczków spadochronowych był Józef Dzikowski. Od 1889 roku na własnoręcznie skonstruowanym spadochronie wykonywał skoki z balonu w Warszawie a potem w Petersburgu. Był inicjatorem skoku pierwszej Polki, Janiny Majewskiej. Latem 1892 roku do grona spadochroniarzy przystąpił Zenon Szymański. Demonstrował on skoki zarówno w Warszawie jak i w Sosnowcu. Do najciekawszych jego popisów należą skoki spadochronowe na rowerze.

Najwybitniejszym skoczkiem spadochronowym w Polsce, a być może i w Europie końca XIX wieku był Józef Drewnicki. Urodził się w Warszawie i tutaj ukończył gimnazjum. Wraz z bratem wyjechał na studia do Niemiec, gdzie wielokrotnie obserwował popisy skoczków spadochronowych. Konsekwencją tego młodzieńczego zainteresowania lotnictwem było wykonanie przez niego pierwszego skoku. Zachęcony powodzeniem skakał coraz więcej i coraz częściej. Po ukończeniu studiów Józef Drewnicki wyjechał do Rosji, gdzie w ponad trzydziestu miejscowościach od Moskwy po Ural demonstrował skoki spadochronowe. W 1898 roku Józef Drewnicki wraz ze swoją żoną Olgą przebywając w miastach Kaukazu demonstrował tam skoki ze spadochronem z balonu, wykonując dodatkowo w czasie opadania popisy na trapezie. Do połowy 1914 roku Józef Drewnicki wykonał ponad czterysta skoków ze spadochronem, tj. dwukrotnie więcej niż uważany w tym czasie za skoczka numer jeden w Europie Charles Leroux. Józef Drewnicki zmarł w 1917 roku.

30 lipca 1935 roku podczas prób z nowym typem spadochronu Guardian Angel produkcji angielskiej, zrzucanym z samolotu nad lotniskiem mokotowskim w Warszawie, zdarzył się nieszczęśliwy wypadek. Spadochron obciążony balastem zaczepił się po otwarciu czaszy o statecznik ogonowy i samolot runął na podwórze Szpitala Ujazdowskiego. Zginęli wtedy pilot Karol Fijałkowski i doświadczony skoczek Antoni Hejdler. Ten ostatni wykonywał wcześniej wiele skoków popisowych zsuwając się przez specjalny otwór w podłodze samolotu. W 1926 roku jeden z pilotów 3 Pułku Lotniczego w Poznaniu wykonał skok ratowniczy z uszkodzonego samolotu SPAD z wysokości 4000 metrów. Był to pierwszy skok ratowniczy wykonany z tak dużej wysokości.

W kwietniu 1929 roku uruchomiono w Legionowie k/Warszawy Wojskowe Warsztaty Spadochronowe pod kierunkiem inż. Stefana Karnickiego, który praktykę odbył w wytwórni spadochronów Irvin w Anglii. W warsztatach tych produkowano spadochrony na licencji amerykańskiej zwane Polskimi Irvinami.

Pod koniec lat dwudziestych w całym polskim lotnictwie wojskowym wprowadzono spadochrony ratownicze, dzięki czemu zwiększyło się bezpieczeństwo pilotów wojskowych w powietrzu.

W latach 1930-1935 nastąpił w Polsce szybki wzrost zainteresowania spadochroniarstwem. Coraz częściej do pokazów lotniczych włączano skoki spadochronowe, co miało na celu rozpropagowanie tego rodzaju działalności w polskim społeczeństwie i uświadomienie mu, że spadochron w krytycznym momencie może być jedynym gwarantem bezpiecznego powrotu załogi samolotu na ziemię.